در عصر قاجار مازندران به لحاظ تجاری دارای اهمیتی دوگانه برای حاکمیت بود؛ اول: نزدیک‏ترین ایالت غنی در تولید مواد غذایی به پایتخت بود. دوم: نزدیک‏ترین راه ارتباطی دارالخلافة تهران با دریای مازندران - که مسیر تجارت ایران با عمده ‏ترین شریک تجاری ایران یعنی روسیه بود - از این ایالت می‏ گذشت. علاوه بر این مازندران دارای مزیت نسبی در تولید برخی اقلام خام صادراتی و ارزآوری چون برنج، پنبه، ابریشم و چوب بود. به همین دلایل توسعه راه‏های مازندران متغیر مهمی در توسعه اقتصاد محلی، منطق ه‏ای و ملی به حساب می‏ آمد.
در دوره ناصرالدین ‏شاه علیرغم چالش‏های سیاسی، اقتصادی و جغرافیایی در توسعه راه‏های مازندران، پس از یک رشته مطالعات مقدماتی توسط مهندسان راه‏سازی از بین سه راه موجود هزارچم، لاریجان و سوادکوه، حکومت با ملاحظه حفظ امنیت سیاسی و اقتصادی پایتخت تصمیم به توسعه و ترمیم راه لاریجان گرفت و هزینه سنگینی صرف این کار نمود.
این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی، بر اساس داده‏ های آماری و با ترسیم نمودارها به بررسی تاثیر سیاست‏های راه‏سازی ناصرالدین ‏شاه بر تجارت مازندران می‏پردازد. یافته ‏های پژوهش نشان می‏ دهد، پس از پایان اقدامات راه‏سازی، میزان واردات و صادرات ایالت مازندران افزایش یافت. از دیگر پیامدهای سیاست‏های راه‏سازی این دوره بر تحولات تجاری مازندران، افزایش تعداد کاروانسراهای تجاری، رشد و توسعه بازار شهرهای بارفروش، ساری و اشرف بود.