پیشینه نمایش در ایران به صدها سال قبل از اسلام بر می گردد. تعزیه مردم بخارا در سوگ سیاوش، نخستین شکل نمایش بود که دست کم سه قرن پیش از میلاد مسیح در شهر بخارا اجرا می شد. در این نمایش، بخارائیان شبیه سیاوش را بر تختی روان حمل می کردند و مردان و زنان، گریبان دریده، نوحه می سرودند، قوالان می خواندند و مطربان می نواختند. هنر تئاتر، از زمان شکل گیری تا به امروز، فراز و نشیب های زیادی را طی کرده است. اما تئاتر به مفهوم امروزی، در پنج قرن پیش از میلاد مسیح پدید آمده است. در این زمان، تئاتر در آتن و روم به وجود آمد و سپس در آثار قرون وسطی، رنسانس و بعد در عصر جدید اروپا ادامه یافت.
پس از اسلام، نمایش، اشکال گوناگونی به خود گرفت، از آن جمله باید به: میرنوروزی، پرده خوانی، نقالی، پرده دری، لعبت بازی، شبیه خوانی (تعزیه) و در این اواخر بقال بازی و تخت حوضی اشاره داشت. شبیه خوانی (تعزیه) که سابقه اش به سده چهارم ه.ق باز می گشت و توسط معزالدوله احمدبن بویه در بغداد به راه افتاده بود، گسترده ترین شکل فوق بود که در سده های متأخر از اقبالی چشمگیرتر برخوردار شده بود (میرانصاری و ضیایی،1381: 9).
نمایش به صورت نوین و امروزین آن، رهاوردی از غرب بود. اما ورود فن نمایش به ناگهان و یکباره صورت نگرفت. بلکه از نخستین رویارویی ایرانیان با نمایش های فرنگستان در اوایل سده سیزدهم ه.ق، تا نگارش نمایش نامه های ابتدایی و سپس اجرای آنها، چیزی نزدیک به یک سده به درازا کشید (میرانصاری و ضیایی،1381: 9).
از عمر نمایش در ایران به معنای تئاتر، تقریبا یک سده می گذرد. این یک سده، گاه در شهرهایی که به گونه ای در خط پیوند همسایه شمالی (روسیه) و نیز همسایگان اروپایی (از راه عثمانی)، پیش تر بوده اند؛ به چند دهه بیش از یک سده می رسد.